Bigeminia serca – przyczyny, objawy i leczenie
Bigeminia, czyli zaburzenia rytmu serca, nie jest chorobą, choć może świadczyć o jej występowaniu. To dlatego w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości często wdraża się szczegółową diagnostykę kardiologiczną. Jakie są przyczyny i objawy bigeminii? Jak przebiega jej leczenie?
1. Co to jest bigeminia serca?
Bigeminia serca jest rodzajem zaburzeń jego rytmu. Mówi się o niej, gdy pojawiają się dodatkowe pobudzenia, czyli nieprawidłowe, dodatkowe skurcze serca zaburzające rytm pracy narządu.
Wyróżnia się dwa typy arytmii: komorowe i nadkomorowe. Bigeminia komorowa to zaburzenia rytmu serca, charakteryzujące się pobudzeniami dodatkowymi widocznymi w badaniu EKG.
Po prawidłowym pobudzeniu zatokowym pojawia się pobudzenie komorowe. Arytmie komorowe dotyczą samych komór serca. Częste epizody dodatkowych skurczów komorowych oznaczają ryzyko pojawienia się bardziej poważnych arytmii oraz kardiomiopatii.
Warto pamiętać, że dodatkowe skurcze komorowe mogą występować u zdrowych osób z częstością do 200 razy na dobę, co nie musi świadczyć o patologii.
Bigeminia nadkomorowa, czyli przedsionkowa, to zaburzenia rytmu serca, które powstają w jego przedsionkach i polegają na nierównej pracy narządu.
Zalicza się do nich na przykład częstoskurcz nadkomorowy czy migotanie przedsionków. Nieprawidłowości mogą powstawać zarówno w zdrowym, jak i chorym sercu.
Zwykle dodatkowe pobudzenia komorowe przebiegają bezobjawowo, stąd arytmia jest często wykrywana przypadkowo w badaniu EKG. Niemniej zdarza się, że osoba z bigeminią odczuwa kłucie w klatce piersiowej, kołatanie serca czy uczucie opisywane jako „uciekanie serca” do żołądka czy gardła, a także osłabienie.
Zobacz także:
2. Przyczyny bigeminii serca
Dodatkowe skurcze komorowe zwykle pojawiają się spontanicznie. Na częstość ich występowania może jednak wpływać:
- choroba niedokrwienna serca, stany zapalne mięśnia sercowego,
- substancje i używki zwiększające częstość akcji serca, np. kofeina, alkohol, nikotyna, narkotyki,
- rodzinna skłonność do tego typu arytmii,
- zaburzenia elektrolitowe, zwłaszcza niedobór potasu,
- niektóre leki, np. stosowane w przebiegu astmy lub leki przeciwhistaminowe,
- pobudzenie układu nerwowego, niepokój, stres,
- choroby tarczycy, wysokie ciśnienie tętnicze krwi, zaburzenia gospodarki hormonalnej, na przykład nadczynność tarczycy.
3. Diagnostyka bigeminii serca
Diagnostykę zaburzeń pracy serca rozpoczyna najczęściej lekarz rodzinny. Bardzo ważny jest wywiad, w którym odnotowuje się: uwarunkowania predysponujące, niepokojące objawy, czynniki wyzwalające oraz tonujące objawy, przyjmowane leki i suplementy, styl życia, sięganie po używki.
Przed wizytą pacjent powinien prześledzić historię medyczną rodziny, szczególnie pod kątem śmierci sercowych oraz wieku, w jakim pojawiły się choroby kardiologiczne w rodzinie.
Bigeminia serca, dokładnie jak inne zaburzenia rytmu tego narządu, są stwierdzane na podstawie spoczynkowego badania EKG. Wykonuje się również badanie echokardiograficzne (UKG) w celu wykluczenia podstawowej choroby serca.
Zleca się również wykonanie próby wysiłkowej EKG jako przyczyny zaburzeń rytmu. W przypadku częstych napadów arytmii wykorzystuje się 24-godzinne badanie EKG metodą Holtera.
Niezbędne mogą się również okazać badania laboratoryjne z krwi pod kątem zaburzeń elektrolitowych i poziomu hormonów tarczycy. Stwierdzenie bigeminii komorowej można jednak potwierdzić jedynie na podstawie zapisu EKG.
To badanie przy podejrzeniu tego rodzaju arytmii jest kluczowe. Na wykresie, będącym wynikiem badania, obserwuje się występujące naprzemiennie dwa zespołu QRS o różnym kształcie: wąski zespół QRS jest pochodzenia zatokowego, szeroki jest pobudzeniem dodatkowym.
4. Leczenie zaburzeń rytmu serca
W terapii zaburzeń rytmu serca bardzo ważna jest zmiana trybu życia. Czasem, by sytuacja się ustabilizowała, wystarczy ograniczenie bądź rzucenie palenia, spożywanie mniejszej ilości kawy i alkoholu lub zmiana leku przyjmowanego stale.
Duże znaczenie ma aktywność fizyczna, a także unikanie stresu. Pomocna może się okazać również redukcja napięcia. Gdy powyższe zmiany nie przynoszą oczekiwanych rezultatów i pojawiają się wskazania do leczenia farmakologicznego, zwykle lekarz przepisuje leki z grupy beta-blokerów lub blokery kanałów wapniowych.
Gdy leczenie jest niemożliwe bądź nieskuteczne, niekiedy niezbędne jest przeprowadzenie tak zwanej przezskórnej ablacji. Metody leczenia zależą przede wszystkim od przyczyny, występujących objawów i zagrożenia zdrowia wynikające z arytmii.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.